Interview met Clarien Schoeren

Iedere zorgorganisatie, cure en care, wist goed wat te doen wanneer er iets groots zou gebeuren. Daarom werd het een succesfactor om de mensen die met de poten in de klei stonden de inhoud, het tempo, het beleid en de voortgang te laten bepalen. Ik luisterde vooral naar wat ze nodig hadden vanuit hun ervaring en vakkennis want ze spraken en spreken allemaal dezelfde taal. Dit werd de rode draad voor het eerste meerjarig beleidsplan en alle plannen daarna. Ik schreef een visie voor negen jaar vooruit. Dat betekende drie jaar awareness, drie jaar bouwen en drie jaar borgen. Dat is een bijzondere gang van zaken maar als organisatiekundige en bedrijfskundige heb ik die keuze kunnen maken en richting kunnen geven door steeds opnieuw terug te gaan naar de crisiscoördinatoren om bij hun de nodige kennis op te halen. Voor het eerste meerjarige beleidsplan kregen we het mandaat van het bestuurlijk ROAZ en toen konden we los. 

Het hoeft weinig uitleg dat voorbereiding op rampen en crises zo groot is dat er behoefte ontstond naar meten en kaderen. Zo ontstond het Landelijk Kwaliteitskader Crisisbeheersing en OTO dat ik samen met de regio Friesland heb ingebracht in het Landelijk Platform OTO. De tweede grote doorbraak in de ontwikkelingen was de keten verbinden met OTO als linking pin. Het motto was om regionaal scholingen aan te bieden waar sleutelfunctionarissen uit de diverse zorgorganisaties elkaar kunnen ontmoeten, waar vakkennis op te halen is, maar waar ook wordt gewerkt aan persoonlijke vaardigheden. Denk aan de omschakeling van tactisch werken naar (crisis)leiding geven. Wederom gingen we terug naar de specialisten. Ik haalde op waarvoor ze uit de stoel komen. En zo bouwden we aan interessante en creatieve kennisplatforms waar iets nieuws te leren is, waar actie wordt gevraagd en waar vakbroeders en zusters elkaar konden ontmoeten. Zo werd er onderling goed kennis en ervaringen gedeeld en konden we tevens resultaatgericht gaan werken. Nu het OTO-programma de gewenste vormen ging aannemen, hebben we onderzoek laten doen naar alle producten die we hebben ontwikkeld. We hebben als netwerk een academische link omdat we gerelateerd zijn aan het MUMC+ en zo kreeg het OTO programma op veel producten ook een wetenschappelijke onderlegger. Inmiddels stond er een flink pakket aan ontwikkelde producten binnen het programma dat we digitaal zijn gaan borgen in het KANO, het leerhuis OTO en het OTO portfolio’.

“Hoe gaat het met je zo vlak voor je laatste werkdag?”
‘Het gaat goed met me en het is ook goed zo’.

“Wat ga je het meeste missen?”
‘De regio en de crisiscoördinatoren in de regio. Alle mensen in het werkveld! De wisselwerking, de samenwerking. Ik ben een bouwer en daarom ga ik ook het bouwen met de regio absoluut missen. En (lachend) natuurlijk ook mijn collega’s bij het netwerk acute zorg! Vooral ook mijn OTO-team'.

“Waar ben je het meest trots op?”

‘Een moeilijke vraag! Ik ben op veel dingen trots, maar de keuze die ik heb durven te maken om mijn eigen belang vooral op de achtergrond te zetten en de route door de crisiscoördinatoren te laten bepalen staat wel voorop. Daarnaast geloof ik in talentontwikkeling. Heeft iemand van nature het in zich, dan krijgt hij of zij bij mij alle kansen, maar je moet het wel zelf doen. Ten laatste kijk ik heel tevreden terug op de prestaties die we hier in de regio tijdens de 3 crises, Corona, waterramp en Veenbrand, geleverd hebben. De regio kreeg het stevig voor de kiezen, maar de klus is geklaard'.

“Wat wil je je opvolger meegeven?”

(Resoluut:) ‘Niet lang hellen, de crisiscoördinator bellen! Laat de regio het zeggen en luister goed. Vat samen en verifieer of je goed begrepen hebt wat je opdracht is. Vervolgens breng je deze terug naar de regio en zet je het samen om naar resultaten, anders verlies je draagvlak'.

'Wil je resultaatgericht zijn geef dan de crisiscoördinatoren een podium. Je moet de specialist herkennen, erkennen en waarderen in zijn kunnen en hem of haar na prestatie applaus geven. Zo neem je de regio me. Bouw menselijke waarden in, veroordeel en beoordeel niet. Durf op een moreel kompas te varen. Ik zeg vaak dat de regio zichzelf heeft ontwikkeld. Dat maakt OTO juist een mooi geborgd programma dat ik nu kan loslaten'.

“We kijken samen terug op een mooie periode, waarin je veel en goed werk hebt verzet voor het netwerk en de regio en ook altijd bereid was je collega’s een helpende hand te bieden. Het is jammer dat we je moeten gaan missen. We wensen je onnoemlijk veel plezier met de volgende fase, met meer (vrije) tijd met je man , je gezin en vooral je prachtige kleinkinderen”